Maar bovenal houd ik van de hagelwitte versie in de vorm van een koksmuts.
Deze muts met een brede katoenen, gladde band wordt met klittenband vastgezet om je hoofd. Daarbovenuit vormt zich een soort wollig witte toef. Zo een die je kan vormen naar het gewenste model. Eentje met de Franse slag wanneer je deze aan een zijkant naar beneden trekt. Of juist hoog in de toren, wanneer je in het midden de toef helemaal optrekt. Het maakt niet uit. En met het sieren van dit kroonjuweel op mijn hoofd stap ik moeiteloos in mijn rol als kok.
Mijn zintuigen in de hoofdrol
Ik voel het borrelen en bruisen… als een vis in het water sta ik achter het fornuis. De stoom komt nog net niet uit mijn oren van enthousiasme. Het feest gaat beginnen. Heerlijk speelt de fantasie rond in mijn hoofd en mijn handen voeren sierlijk de bewegingen uit die nodig zijn om het kookproces te begeleiden. Het stevige werk als snijden wanneer partjes nodig zijn in het gerecht en gracieus roeren wanneer er liefdevol gemengd moet worden. Het afmeten en wegen van ingrediënten is -zoals je begrijpt- een gevoelskwestie. Een snufje specerijen en een handjevol kruiden uit een ander potje. Dit gevoel stuurt ook het kookproces aan…. De stoom kruipt onder het deksel vandaan en de kruidige massa beroert mijn neus en ik stijg op tot in hogere sferen. Heerlijke geuren geven de specerijen af en onderhand kan ik niet wachten tot het etenstijd is. Hopelijk ervaren de kostgangers hetzelfde gevoel als ik, als ze straks thuis komen. De sensatie van dampende pannen die tot meer dan verbeelding spreken. Zouden zij het net zo ervaren als ik? Loopt hen het water -net zoals bij mij- in de mond? Of ben ik alleen met dit virus besmet?
Koken met sterrenstof
In mijn fantasie heb ik de smaak van het gerecht al te pakken. Het gaat nu alleen om de juiste handelingen in de goede volgorde. Als ik goed ben ingeplugd volgt mijn gevoel automatisch de handelingen. Praten lukt niet en de receptuur opschrijven ook niet. Dat is alleen maar afleiding. Het is een kwestie van intuïtief koken en met mijn gevoel erbij blijven. Als ik heb besloten dat mijn kunstwerk af is – want zo ervaart deze kok een gerecht – dan is het de hoogste tijd om het leukste onderdeel ná het koken te ervaren. Tafelen. Dineren. Hoe je het ook maar wilt noemen. Maar voordat wij aan tafel gaan is het eerst zaak mijn hagelwitte juweel af te zetten en glad te strijken voor de volgende keer, wanneer ik als kok ga optreden.