Deze ontmoeting bracht mij weer naar de badkuip op Madeira.
Soms heb je van deze bijzondere ontmoetingen. Ontmoetingen die de mooiste herinneringen weer naar boven halen. Je wordt aangetrokken tot een beeld, een energie en daar reageer je primair op. Impulsief volgt er een actie. En doorgaans krijg je spontaan een reactie in retour. Zo ook deze keer.
Het was op een zaterdagmiddag. In de stad was het een drukte van belang. Corona waadt nog steeds in volle glorie in Nederland en zo ook door de drukke winkelstraten in het centrum. In het park is het ook druk met wandelaars maar wel met voldoende afstand.
En zo fietste ik slalommend tussen alle kuieraars door het Stadspark huiswaarts.
De bomen hebben het meeste blad al laten vallen en de kleuren zijn zo divers van zacht en licht naar donker tot bijna zwart net als de aarde. Een zacht zonnetje schijn flauwtjes door de kalende bomen en de temperatuur is echt aangenaam te noemen. Zelfs zo aangenaam dat er zweetparels op mijn bovenlip verschijnen door mijn fysieke inspanning op mijn stalen ros. De jas rits ik los en mijn hoofdhuid onder mijn muts gun ik een beetje frisse lucht door deze iets omhoog te trekken.
Tegelijkertijd zie ik links voor mij een man zijn jas uittrekken en heeft – zo schat ik in – net zo warm gekregen als ik. Een slanke grijzende lange man met een zachte blik werp met een heerlijke vrolijke zwieper zijn jas over zijn schouder. Zijn ogen kijken zacht en blijmoedig onder de wenkbrauwen door. Hij slentert aangenaam door het bladerendek op de grond. En met deze aanblik roep ik spontaan:
’meneer heeft het ook warm gekregen’!
Ik krijg een brede en heel charmante lach retour en vervolgens roept mevrouw die een halve meter voor loopt: ‘hee Gerda!’ Als respons trap ik meteen plat op de rem om te checken wie deze vrouw is en zij roept erachter aan :
‘Ik heb met jou in de badkuip gelegen op Madeira’! Pats boem! Het kwartje viel.
Natuurlijk Kiek! Wat een prachtige willekeurige ontmoeting na zo een lange tijd. Madeira is namelijk zo’n 2 jaar terug. Vluchtig en met veel plezier praten we bij en in mijn gedachten zit ik natuurlijk weer in die badkuip!
Het was in Funchal op Madeira waar ik een week met een gezelschap vrouwen vertoefde voor een yoga/schrijfweek. Een luxe finca met meer dan tien kamers, zwembad, fitness e.d. deed dienst als onderkomen. En daar leerden wij elkaar kennen. Samen voerden we diverse yoga oefeningen uit net als schrijfactiviteiten. Prachtige persoonlijke ontdekkingen werden er gedaan in die week op Madeira. Onze energieën konden elkaar met gemak verdragen en ook wisten we precies waar de grenzen lagen.
Mijn kamer had zeezicht en was gericht op de tuin en was tevens – als enige – voorzien van een heerlijke ruime badkuip met heuse bubbels.
Iedere dag probeerde ik daar een rustmoment voor mijzelf te creëren. En zo op een avond kwam het zover. Kiek wilde dolgraag even in de badkuip voor een moment van ontspanning net als ik. En het idee was in een fractie van een seconde geboren. ‘Maar we kunnen ook samen in de tobbe, hoor!’ zei ze. Net als vroeger in mijn jonge jaren, denk ik maar zo. Zo gezegd zo gedaan. En 10 tellen later bij aankomst in de badkamer tref ik een badkuip vol met flink schuimende bubbels en mevrouw zit er triomfantelijk middenin met een glimlach van oor tot oor. Met een hupje spring ik erin zo zitten we samen te midden van deze schuimende massa tot aan de kaken te schaterlachen van plezier. Een glaasje wijn wordt ons met net zoveel plezier uitgeserveerd door een nieuwsgierige metgezel die alleen al de aanblik te leuk vind. Wat een feest!
We groeten elkaar vriendelijk gedag en met een brede glimlach fiets ik huiswaarts! Wat een geluksmoment was deze prachtige ontmoeting vergezeld van die prachtige herinnering.
Tot Kiek 🙂
