06-273 287 95 info@natuurlijkgerda.nl

Daaibooy baai oktober 2018

De bewolking trekt op, de regendruppels – het is regenseizoen – drogen en heel voorzichtig komt het zonnetje tevoorschijn. Badslippers in het mulle zand, een Pinot Grigio in een plastic emmertje dat in een eerste leven gevuld was met volle yoghurt. Tenminste: dat staat op de verpakking. Vol ijsklontjes om het hoofd van mijn wijn koel te houden en voor mijn schatje een koud biertje. Uiteraard gescoord bij Kees. Kees runt namelijk op deze prachtige locatie de bar en leuk doet ie het ook. Zicht op de Caribische zee. Het is onze huwelijksreis, de tweede welteverstaan, 25 jaar later.

Dozen staan opgestapeld in de woonkamer. Enkele weken geleden zijn we begonnen. Eerst de zolder leeghalen. Na het leeghalen sorteren in ‘bewaren’ of ‘wegdoen.’

Het grote loslaten is begonnen.

Net voor vertrek naar Frankrijk -afgelopen zomer -hebben wij in een mum van tijd ons huis verkocht. En dat terwijl we nog in onderzoek waren, net begonnen met snuffelen zeg maar. Nog geen twee week later is de eerste grote stap gezet. Huh?

Houden of wegdoen

Ok dan. Op de zolder staan immers de spullen die je bewaart om te bewaren. Geen spannende dingen. Nou ja, een enkele dan, zoals mijn trouwjurk met kousen en schoenen. Het model van mijn voet staat warempel nog in de kous. En de geur van mijn zweetvoeten! De jurk is nooit naar de stomerij gegaan, maar nog in de trouwnacht uitgedaan en ingepakt. En zo haal ik hem 25 jaar later weer naar voren. Ik hang de jurk in de kamer uit, samen met de kousen en zet de hagelwitte schoenen met hakje eronder. Zo kan ik er nog lang van genieten. Meenemen of wegdoen. Sommige items zijn gewoon lastig. Uitstelgedrag dus, want op het laatst is ie gewoon weer in de kledingzak gegaan en meegenomen naar ons nieuwe huis ?.

Onder water

Blub, blub. Met een langzame, constante ademhaling beleef ik het meest doorzichtige blauwe water. Onder water ziet de wereld er zo mooi uit. Ik knipper met mijn ogen en zie de meest kleurrijke vissen voorbij zwemmen. Sommige rakelings en pijlsnel en andere heel langzaam, van geel gekleurd tot knalblauw. Na nog wat schoolslagen onder water kijkt een schildpad mij recht in de ogen. Ik wis – als een ruitenwisser – mijn kijkglas van het snorkelmasker en knipper nog eens met mijn ogen: een gigantische schildpad zwemt recht op mij af. Geschrokken wapper ik flink met mijn handen en benen om een nieuwe koers in te zetten. Wow wat is deze pad groot! Met een groot gebaar maak ik rechtsomkeert en probeer van de schrik te bekomen. Heb ik dat nu met eigen ogen gezien?

Glashelder concert

Afgelopen jaren hebben wij in dat grote-mensenhuis zoveel spullen gespaard. Ik zou zeker niet onderdoen voor een filiaal van de HEMA. Sierlijke glazen voor witte wijn en rode wijn. Wijnglazen voor buiten, hier zit dan geen steel aan (dan valt ie niet zo snel om). Robuuste glazen voor een feestje. Kristallen glazen voor Kerst en Oud & Nieuw. En zo blijkt dat ik voor iedere gelegenheid een glas naar voren kan toveren. Er heeft al een glashelder concert plaatsgevonden in de container en natuurlijk vaart de plaatselijke kringloop wel bij onze huisvlijt van ruim 20 jaar verzamelen.

Klein Curacao – bounty eiland

Wat een feestdag is het vandaag. Een strak blauwe lucht met een stralende zon erin geplakt en zo’n fijn zacht briesjes. Met vrolijk gestemde gasten gaan we ‘s morgens vroeg op pad met de ferry naar Klein Curaçao. Eerst varen we rustig langs de kust en dan gaan we de volle zee op. Oostenwind en golven huizenhoog. De ferry baant zich er een weg doorheen. En voor ik het weet draait mijn maag 10 keer om. De inhoud wordt door elkaar geschud en probeert een weg omhoog te vinden. Tijd, de hoogste tijd om meneer – een echte zeebonk – een seintje te geven mij benedendeks te krijgen. Mijn benen werken helemaal niet mee. Ze zijn totaal niet zeewaardig. Met gezwier en gezwaai probeert het jonge zeebonkje mij naar beneden te manoeuvreren. Daar kwak ik neer in een stoel en probeer – echt hoor – de skyline scherp te houden. En dat betekent ver voor je uit kijken. Hopelijk arriveren we spoedig op Bounty eiland. Want zo feestelijk vind ik het (nog) niet. Blurp, een luchtbel werkt zich omhoog en naarstig probeer ik de materie dat onder deze luchtbel zit terug te duwen. Slikken, slikken en nogmaals slikken en blijven turen naar die verrekte horizon. Ik zie ‘m nauwelijks. De boot beukt zich door de golven en de oostenwind blaast de ferry nog hoger de lucht in tot ie de zee weer raakt…. Ben zo benieuwd hoe het onbewoonde eiland eruit ziet! Zijn we er bijna, blurp?

Doos nummer 12

dient zich aan. De boeken. Stapels heb ik. Van heerlijke leesboeken tot aan kookboeken. Boeken vol management, persoonlijk leiderschap noem maar op. Hoe raak ik deze toch allemaal kwijt in ons nieuw verworven ieniemienie appartementje. Toch kan ik er nog geen vertaalslag in maken en dus prop ik zoveel mogelijk boeken in dozen. Ongezien ook het liefst, zodat niemand er iets van kan vinden. Hopelijk werkt het. Dan kom ik bij de fotoboeken. Er zijn er ook zoveel. Maar ook foto’s die nog (al meer dan 10 jaar later) in een album geplakt moeten worden. Het is er nog steeds niet van gekomen. Rijst ook meteen de vraag welke onderschrift erbij zal gaan. Heel praktisch denk ik gelijk aan een mooie winterklus. In ons nieuwe appartementje, wanneer ik tijd over heb. Lekker knippen, scheuren & plakken. Terug in de tijd. Toen de kinderen nog klein waren. Zoete herinneringen.

Jan Thiel baai, Zanzibar.

De meest romantische zonsondergang komt voorbij. En wij mogen deze aanschouwen. Onder het genot van een aperitief genieten we van de loomheid die de zon ons laat zien. Heel zachtjes glijdt ze achter het gordijn van de zee. Pas wanneer ‘ie echt onder is – we kunnen onze ogen er niet vanaf houden – gaan we over tot een volgende keuze: die voor het gerecht. Ik geloof dat we bij de tweede gang waren gebleven. Had ik al genoemd dat de bubbels rijkelijk vloeiden? Daardoor kun je nog beter de loomheid van dit bijzondere eiland aanschouwen ervaren.

Werken om te leven

Een hele vierpersoonshuishouding is gecomprimeerd naar een twintigtal dozen en nog wat losse spullen. Onvoorstelbaar. Familie en vrienden verbazen zich over de snelheid waarin dit proces heeft plaatsgevonden. En wij? Wij zijn alleen maar bezig met ons doel: ontspullen! Met veel minder grootser kunnen leven. Nu kan ik je vertellen dat wij er heel open in staan en het vizier op de nabije toekomst hebben. Werken om te leven. Reizen en levenservaring opdoen. En dat met ons twee ?.

We zijn het afgelopen kwartaal met zevenmijlslaarzen door de tijd gemarcheerd, waarin we al twee keer met vakantie zijn geweest. Ben zo benieuwd naar het vervolg…

Gerda Uiterwaal

Wordpress Social Share Plugin powered by Ultimatelysocial