Daar zat ik op een groezelig houten bankje aan de gracht, midden in de stad. Diep in gedachten verzonken en happend naar lucht. Vergezeld van een bakkie troost. De comfort die ik zo nodig had. Het is augustus 2018.

Ik was naar buiten gestoven, gevlucht en had onderweg snel een vriendin geappt om samen met mij een bakkie te doen, buiten. Jeeeej, wat had ik een drang naar lucht, frisse lucht. Nauwelijks kreeg ik adem. Helemaal verkrampt en mijn hoofd tolde. Een losse gedachte kon ik niet eens ‘vastpakken’, het was een grote razernij in mijn bovenkamer. Gelukkig, daar kwam ze al, een goed luisterend oor, mijn vriendin. Rustig zat ze naast mij met ook een bakkie in haar hand. Een kleine glimlach en een vriendelijk gebaar, af en toe knipperde ze troostend met haar ogen.

Ik voel me veilig en de energie komt weer een beetje terug in mijn lijf. Mijn ademhaling wordt rustiger. Okay. Vertellen. Waar begin ik? In hemelsnaam: waar zit ik zo mee? Ik weet het zelf niet eens. Alleen maar dat ik mij verdoofd voel, mijn lijf voelt niet en mijn hoofd tolt. Wat is er aan de hand? Met horten en stoten vertel ik in flarden van mijn belevenissen. Waar ik tegenaan loop (of denk tegenaan te lopen) en wat mij irriteert. Een huilbui volgt. Hellup! Wat gebeurt er eigenlijk met mij? En bovenal, wat doe IK eraan!! Nadat ik alles (vraag me niet wat dat is) eruit heb gegooid laat mijn vriendin me nog even rustig tot mezelf komen en geeft me een dikke knuffel. Ik blijf gewoon stilletjes zitten.

Pleziervaart versus hoge druk

Opeens hoor ik het geluid van de brug. Deze gaat open en ik zie pleziervaartuigen in een stoet voorbij komen. Het is een lange en bonte sliert van vaartuigen, want het is hoog zomer. Hoe langer ik ernaar kijk, hoe rustiger ik word. Ieder voorbijgaand bootje geef ik een brok frustratie mee waardoor ik weer land in mijn lijf. Mijn ademhaling wordt regelmatiger en dieper. Alsof ik een orkaan heb overleefd zojuist. Deze orkaan zal me de weg wijzen! De weg hieruit. Ineens is het besef er. Zo gaat het niet goed, niet goed met mij.

Ik pak mijn koffiekopje en sta op om mijn net verkregen inzicht te delen. Zodra de gelegenheid er is ga ik in gesprek. Het is me teveel. De hoeveelheid is te groot, net als de verscheidenheid. Ik ben net een razende Roeland. Het is alsof ik in een rad van fortuin ben beland. Met een draai aan het rad worden alle items van mijn to-do-lijst duidelijk. Bij de stop wordt bepaald welk item aandacht en zorg van mij nodig heeft. En dan is de tijdsdruk ook nog niet te harden. Gekkenwerk dus.

Er lagen al een tijdje – een beetje onzichtbaar – dromen op de plank. Maar door de drukte waren deze enigszins verwaterd. Vrijwel meteen is het stof er flink afgeblazen, heb ik ze uitgesproken en in het NU gepresenteerd. Ideeën zijn inmiddels al zichtbaar geworden en worden ingeprent in mijn brein. Wat geeft dat een fijn gevoel. Met een glimlach zet ik stappen uit en omarm ik mijn dromen. Lichter leven: dat gaat het worden! Kleiner wonen, minder lasten en daardoor minder (hard) werken. Er gaat ruimte en tijd ontstaan voor lanterfanten, reizen en levenservaring opdoen. Yahoo! Mijn nieuwe levenstrend is geboren. Ruimte en nog eens ruimte voor mijzelf! Ik kies voor mijzelf!

Levensvreugde

Nieuwe avonturen beleven en vanuit mijn gevoel – intuïtie – dingen oppakken. De levensvreugde mag gevierd worden en in alle facetten naar voren komen. Goed voor mijzelf zorgen is keuzes maken en zorgen dat ik hoger in de energieladder kom. De eerste grote stappen zijn gezet. De grote eengezinswoning is verruild voor een piepklein appartementje. En nu is het vooral LOS laten van spullen die geen invulling gaan krijgen in de nieuw gekozen plek. En loslaten betekent ruimte maken voor het nieuwe. Het lichter leven heeft zijn aanvang genomen…

Op naar mijn weg

Hoe het toekomstplaatje eruit komt te zien? Dat is de grote vraag en is een mooie wetenschap voor nu. Niet wetende hoe dat het uit gaat zien. Eén ding is zeker,  mijn maatje – mijn hubby voor al meer dan 25 jaar – zal hier onderdeel van uitmaken. Samen gaan we een nieuwe toekomst tegemoet! En ik? Ik voel me beter dan ooit. Op naar mijn weg….

Mensen zijn mensen en ik zal zijn wie ik ben

Hoe dan ook zal ik de weg volgen die mijn weg is.

Nishida Kitaro