Het stond al een poos op mijn lijstje, maar door wisselende omstandigheden kwam het er steeds niet van. En uiteindelijk in de allerlaatste maand van afgelopen jaar kon mijn wens in vervulling gaan.
Persoonlijk leiderschap door middel van coaching met paarden
Die zaterdagochtend was het koud en mistig buiten. Met 3 lagen wollen kleren aan mijn lijf en met heerlijk warm schoeisel stapte ik dapper de arena binnen. Althans zo voelt het ‘de arena’. Ik had nog geen idee wat me te wachten stond. Al rijdend onderweg had ik besloten er gewoon in te springen. Onbevangen de situatie tegemoet te treden. Het thema was eerder vastgesteld, namelijk manifesteren.
Ik bespeur toch een bepaald patroon, hetgeen ik graag zou willen doorbreken.
Zo gezegd, zo gedaan. Frederika leidt deze ochtend de opstelling sessie en na een korte inleiding betreden we de paardenbak (de arena) en nemen een plek in het centrum van de te gebruiken ruimte. Rustig blijven we staan zodat het paard – Kelly genaamd – de tijd heeft om te kalibreren. Met een hele kalme tred komt ze buurten. En wel zo dat zij pontificaal voor mijn gezicht gaat staan. Mijn gehele uitzicht wordt gevuld door Kelly. Meteen word ik een kopje kleiner, letterlijk en figuurlijk. Haar grote donkergekleurde hoofd met dikke en lange tastharen. Een bijna rookgelijkende wasem wordt uitgeblazen en kringelt door de kou recht voor mijn gezicht omhoog. Inmiddels beginnen de kaken een kauwende beweging en hoor ik het geluid van speeksel zo mijn gehoorgang binnen komen.
De tastharen bewegen als dansers mee met elke kauwbeweging.
Ik voel me kalm en rustig en sta stevig in de zanderige grond. Mijn voetafdruk voel ik krachtig in mijn dichtgeknoopte schoenen. En na enkele minuten heeft ze voldoende geur opgesnoven om vervolgens haar eigen weg te gaan.
Manifestatie. Dat was mijn centrale vraag. Ik eigende mij een plek toe. Een minuscule plekje eigenlijk. En dat is precies hoe het vroeger in mijn jonge jeugd was. Een klein plekje binnen die grote huishouding. Binnen luttele seconden was ik weer terug ik mijn jonge jaren als kleuter. En eigenlijk paste deze situatie heel onlangs nog ik een werksituatie. Over patronen gesproken. Daar had ik dus een steen te verleggen. Met de opsomming van hetgeen ik hier op deze aardkloot heb te doen wist Kelly me in het prille begin te volgen. De energie begon te stromen en zoveel zelfs dat er een razernij intern ontstond. Meteen werd deze energie gevoeld om mij heen. Het werd onrustig in de stallen. Harde geluiden werden naar voren gebracht in de manege als een soort van gekte. Eigenlijk exact hoe ik het van binnen voel.
Een brok energie, niet gekanaliseerd, over de top en volledig uit focus.
Een razernij dus.
Eerst maar eens ruimte creëren waarbinnen mijn manifestatie zich kan ontplooien. En laat nou bewegingsruimte het centrale thema zijn in mijn leven. Ik heb veel armslag en vooral speelkwartier nodig om mijn creaties tot leven te laten komen. Tijd en aandacht heeft deze speelruimte nodig voor manifestatie. En daar heb ik werk aan de winkel. De ruimte is aangegeven en nu is het aan mij invulling hieraan te geven. Schrijven is een goede uitlaatklep voor mijn zintuigelijke waarneming.
En zo verscheen deze blog over mijn nieuwe paardenavontuur.
Vroeger was ik alleen maar bang voor paarden, omdat vrienden mij ooit een kunstje hadden geflikt. Zij hadden mij aangemoedigd te paard te gaan om vervolgens het paard een flinke klap op de kont te geven. Rennen als een malle deed ie en voor ik het wist lag ik gras te happen in het verwilderde veld. Ik was rond een jaar of 8 denk ik zo. En toen ik na de schrik de paardenweide wilde verlaten kreeg ik nog een lading van het schrikdraad mee. Angst voor paarden had ik op die dag opgelopen.
De hele week na deze sessie was het rommelig te noemen. Mijn contacten verliepen stroef en veelal werd mijn boodschap niet ontvangen of was er misvatting. En na ventilatie van deze verwarring werd ik al wat kalmer. Natuurlijk bleef ik overeind, maar die verrekte verwarring maakte mij zo onrustig. Tot die dag. Die zaterdagochtend. Ik kreeg een berichtje op mijn telefoon met foto, waarbij een situatie uit mijn jonge jeugd zich voordeed.
Exact dezelfde situatie vanuit een ander perspectief belicht.
Verbaasd. Ik was verrast door dit bericht en had gemengde gevoelens bij deze afbeelding. Ik liet het los om vervolgens nogmaals te bekijken en ineens viel het kwartje. Het was de manier hoe ik naar de dingen keek. Deze manier kan ik veranderen en daardoor kan de lading eraf gehaald worden. Ik had ineens het licht gezien en op slag keerde de rust weder in mijn leven. Belangrijke les in dezen. Alles bepalend is hoe je naar dingen kijkt. Daar is het verschil aan te brengen. Wat een vrijheid! En zo werd een laag uit mijn kindertijd aangeboord, overhoop gehaald en weer glad gestreken. Happy me!
Dankjewel Frederika voor de leuke en leerzame ochtend. Ik was vergeten hoe de werking van een opstelling is, maar dat kwam heel snel weer boven. Ik ben weer een ervaring rijker.
Wat heb je je proces prachtig beschreven Gerda. Fijn dat Kelly en ik er een steentje aan bij mochten dragen.
Dat is het mooie van processen, dat je de verwarring die na een confrontatie komt, kunt omarmen om daarna op plekken te komen die je nog niet kende… . Mooie reis 😊
Een héél mooi verhaal, overigens van jou niet anders verwacht!! Respect.