De koffers zijn jammer genoeg weer leeg gehaald en staan op zolder. De zomerjurkjes zijn verruild voor de winterversies. En de zongebruinde huid laat zachtjes de zoete caramelkleur verschieten naar een vale lichtere teint, ondanks alle olie en een niet al te harde aanpak met het afdrogen. Als ik mijn ogen sluit zie ik mezelf nog heerlijk vertoeven in de stad en op het pleintje met een drankje en zicht op de prachtige oceaan. Heel zoetjes kabbelt het water tegen de kustlijn en de kleinere schepen dobberen lieflijk voor mijn neus. Een stukje verderop ligt een gigantische hotelboot met voornamelijk Duitse gasten zo te horen. De zon verwarmt mijn huid en maakt me vrolijk net als de wijn, die nog wel een ijsklontje kan gebruiken. En als de temperatuur echt nog meer oploopt zoek ik zelfs bescherming onder het parasolletje. Het is winter op Madeira.
Drie weken geleden startte ik mijn week op als chef-kok op Madeira.
Een prachtige authentieke quinta (landhuis) werd gehuurd voor een gezelschap, die zich had aangemeld voor coaching of juist tijd voor zichzelf had vrijgemaakt om te genieten van al het moois op Madeira. Een weeklang zou ik mijn skills als privé kok inzetten en zorgen voor het ontbijt alsmede het diner. Eerlijke maaltijden verzorgen met eerlijke producten zonder opsmuk van kruidige waar uit pakjes en zakjes. Manlief heb ik ingehuurd als assistent deze keer.
Samen bestieren we de luxe uitgevoerde grote keuken. Een behoorlijk gasfornuis met grote pitten, waaronder zelfs een straatje aan vuur, een koeling met vrieskist op z’n Amerikaans. Heel veel ruimte om diverse fruitsoorten en groenten uit te stallen en veel, heel veel bergruimte in de vorm van keukenkastjes. De geheel aangekochte voorraad aan boodschappen – meer dan een kofferbak vol – kunnen we nu gemakkelijk kwijt. Bij aankomst treffen we een mand met heerlijke vers geplukte kruiden aan. Uit eigen tuin geplukt wel te verstaan. Het geurt zo lieflijk in de keuken en de aanblik van het groen trekt mijn aandacht meteen. Ik heet jullie welkom in de keuken van quinta de Santa Luzia.
Eén plek heb ik meteen in gedachten als mijn werkplek. Direct voor het raam, in het daglicht, waar ik de stad kan bekijken als ik een blik naar buiten werp en de vogels kan horen fluiten wanneer ze in de grote boom ervoor neerstrijken. Een rijtje knoflookknollen stal ik uit in het raamkozijn om de sfeer in de keuken te vergroten. Wat een plaatje.
Elfie is in de koffer gedoken en heeft een prima vliegreis gehad.
Voor diegenen die het (nog) niet weten. Zij is mijn machinale assistent. Een sterke motor met roteerbladen zorgt dat zij kan snijden als de beste, crunchen als geen ander, en roeren als een echte aanhouder. Temperaturen tot 160 graden kan ze gemakkelijk aan. Net als vrieskou. Ondanks de kou had ik haar goed ingepakt. In een grote doos met multiplex platen had ik haar ingepakt en voorzien van oranje labels als zijnde precaire inhoud. En omdat haar afmetingen zo bijzonder zijn ging zij via een ander portaal het vliegtuig in (en uit).
Zij is weer lekker opgewarmd en uitgepakt en pas perfect in het plaatje van de moderne keuken. O wat zal zij zich dienstbaar maken de komende week. Iedere dag zal ik jullie een tipje van de sluier prijs geven. Het hele weekmenu gaat de revue nog eens passeren en mogelijk kun jij je voordeel er mee doen. Gewoon thuis ook lekker recepten uitproberen en die keuken het hart van je huis maken. Ik wens jullie alvast veel plezier ?.
De eerste avond maakte ik een grote pan verwarmende pompoensoep samen met
echte Madeiriaanse bolo de caco’s.
Dit zijn zoetachtige broodjes voorzien van zachte knoflookboter. Heel binnenkort komt dit recept uit….
Hartelijke en lieve kookgroet,
Gerda Uiterwaal